STÖÐVIÐ BLÓÐBAÐIÐ Á GAZA

Yfirlýsing frá Félaginu Ísland-Palestína:

STÖÐVIÐ BLÓÐBAÐIÐ Á GAZA 

Grimmdarlegt framferði Ísraelshers gagnvart varnarlausum íbúum herteknu svæðanna á Gaza hefur náð nýju hámarki í fjöldmorðum síðustu daga. Með loftárásum árásarþyrla, orrustu- og sprengjuflugvéla hafa nú þegar 300 manns verið myrtir og árásirnar halda áfram. Um sjö hundruð manns hafa særst og búast má við að tala fallinna og særðra eigi eftir að hækka eftir því sem tekst að grafa fólk upp úr rústum heimila sinna og annarra bygginga. Konur og börn hafa ekki verið undanþegin í þessum grimmilegu árásum. Skortur er á lífsnauðsynjum, lyfjum og lækningatækjum, rafmagni og vatni. Aðstæður þessar sem fara stöðugt versnandi vegna umsáturs Ísraelshers um Gazaströnd gera hjálparstarfi og heilbrigðisþjónustu erfitt fyrir.

Samkvæmt yfirlýsingum ísraelskra ráðamanna er þetta aðeins byrjunin á nokkurra vikna herferð sem hefur lengi verið í undirbúningi og því fráleitt að skella skuldinni á fórnarlambið eins og reynt hefur verið í öðrum yfirlýsingum Ísraelsstjórnar. Heimasmíðaðar Qassam-flaugar andspyrnuhópa sem skotið hefur verið frá Gaza og inn í Ísrael eru tylliástæða fyrir þeim miskunnarlausu fjöldamorðum sem heimurinn horfir nú uppá. Það hafa 1-2 manns fallið á ári fyrir heimasmíðuðu flaugunum sem geta sannarlega valdið hræðslu í þeim byggðum sem þær ná til en eru, í samanburði við ísraelsku vígvélina, lítið meira en máttvana viðbrögð við ofurefli.

Hlé hafði verið í nokkra mánuði á skotum Qassam-flauga þegar gripið var til þeirra aftur i kjölfar árása Ísraelshers á Gaza kosninganóttina sem úrslit urðu kunn í forsetakosningum Bandaríkjanna og augu heimsbyggðarinnar beindust að. Það var einum og hálfum mánuði áður en vopnahléð rann út. Ísraelsstjórn hafði hvorki virt hernaðarhluta vopnahléssins og enn síður þann hluta þess sem átti að vera að aflétta umsátrínu. Þessu vopnahléi var því sjálfhætt.

Það var kaldranalegt að heyra utanríkisráðherra Íslands í Ríkisútvarpinu leggja fórnarlömb stríðsins og árásaraðalann að jöfnu með því að tala um deiluaðila sem báðir beri ábyrgð. Þó hafði hún áður lýst árásum Ísrelshers á Gazasvæðið sem óverjanlegum. Nær hefði verið að lýsa eindreginni samúð og stuðningi við hrjáða íbúa Gazasvæðinsins en helmingur íbúa þess eru flóttafólk sem mátt hefur bíða lausnar á sínum vanda í 60 ár. Íslenskum stjórnvöldum ber að krefjast þess af Ísraelsstjórn að hún láti af árásarstefnu sinni og fjöldamorðum á Gazasvæðinu, ella verði samskiptum við Ísraelsríki slitið þar til stjórnvöld þar í landi sýni vilja í verki til að fara að alþjóðalögum og samþykktum Sameinuðu þjóðanna og hætti þegar í stað öllu árásum á palestínska íbúa herteknu svæðanna.

• Við krefjumst þess að Ísraelstjórn stöðvi fjöldamorðin á Gaza þegar í stað.
• Við krefjumst þess að umsátrinu um Gaza verði nú þegar aflétt.
• Við krefjumst þess að hernámi Ísraels á palestínsku landi linni
• Við krefjumst þess að réttur palestínsku þjóðarinnar til sjálfsákvörðunar verði virtur
• Við krefjumst þess að réttur flóttafólks til að snúa heim aftur verði virtur í samræmi við alþjóðalög um mannréttindi og mannúð.
• Við krefjumst þess að samskiptum við Ísraelsstjórn verði slitið þar til Ísrael lætur af árásarstefnu sinni.

- Stjórn Félagsins Ísland-Palestína

_____________________________________________________

"All that is necessary for the triumph of evil is for Good men to do nothing"
- Edmund Burke

“Gaza is a prison and Israel seems to have thrown away the key.”
United Nations Special Rapporteur on Human Rights, John Dugard

HVAÐ ER AÐ GERAST Á GAZA?

Árásir standa nú yfir á borgir og flóttamannabúðir á Gaza svæðinu, einu þéttbýlasta svæði heims. Yfirlýst markmið árásana er að ráðast gegn lögreglustöðvum og bækistöðvum Hamas samtakana á svæðinu, en hundruðir óbreyttra borgara liggja í valnum. Það er ljóst að laugardagurinn 27. desember var blóðugasti dagur ísraelska hernámsins á Vesturbakkanum og Gaza, sem nú hefur staðið í rúma fjóra áratugi. Hernám sem enn sér ekki fyrir endan á.

Á Gaza býr um 1,5 milljón manns og er meirihluti þeirra flóttamenn. Þvert á alþjóðalög og samþykktir Sameinuðu þjóðanna hafa Ísraelskir ráðamenn í áratugi neitað flóttamönnunum um þann rétt að fá að snúa aftur til sinna heimkynna sinna. Þeir búa því enn í flóttamannabúðum og öðrum byggðum svæðisins, við þröngan kost.

Flóttamenn og aðrir íbúar Gaza hafa frá árinu 1967 búið við ísraelskt hernám. Síðustu þrjú ár hefur hernámsliðið að mestu haldið sig við landamæri svæðisins og haldið íbúum þess í umsátri og herkví, með reglubundnum innrásum inn í flóttamannabúðir og þéttbýliskjarna. Gaza svæðið telst samskvæmt alþjóðalögum vera hernumið land og ber hernámsaðilanum að tryggja öryggi óbreyttra borgara á svæðinu.

Óhætt er að mæla með þessu staðreyndar-yfirliti um Gaza (The Gaza Stip - Fact sheet) frá Palestine Monitor, upplýsingaveitu frjálsra félagasamtaka í Palestínu.

Fyrir þá sem vilja fá frekari upplýsingar um það sem er að gerast á Gaza er hér fyrir neðan vísanir í yfirlýsingar og áskoranir frá félagasamtökum á herteknu svæðunum:

• Stop the Massacre in Gaza - Boycott Israel Now!
  Yfirlýsing frá félagasamtökum og verkalýðshreyfingum í hertekinni Palestínu.
  
  
• On the Bloodiest Day in the History of Occupation...
  Yfirlýsing frá Palestinian Centre for Human Rights í Gaza.
  
  
• Black Saturday
  Yfirlýsing frá Union of Health Work Committees í Gaza.
  
  
• Gaza massacres must spur us to acton
  Grein á vefnum Electronicintifada.net sem birtir reglulega fréttir og greinar frá og um Palestínu.
  
  
• Israeli Air Strikes on Gaza - Palestine Monitor Needs You! For Solidarrity Actions With the Gazans
  Yfirlýsing frá upplýsingaveitu frjálsra félagasamtaka í Palestínu, Palestine Monitor - vefurinn inniheldur mikið magn upplýsinga , m.a. fact sheet um helstu helstu málefni Palestínu (flóttamenn, Aðskilnaðarmúrinn, fangar, vatn).

 

ATH. efni þessarar færslu barst mér í tölvupósti frá Félaginu Ísland-Palestína: http://www.palestina.is/

Viðskiptabann á Ísrael

Ég var enn einu sinni á Austurvelli í dag, við megum ekki láta deigan síga. En þótt óréttlætið sé mikið - já, óhemjulegt - gagnvart íslenskum almenningi, þá megum við ekki horfa framhjá miklu alvarlegra ástandi sem Palestínumenn búa við. Hvað ætla íslensk stjórnvöld að gera? Minnumst þess að Ísland var á sínum tíma í farabroddi við að viðurkenna Ísraels-ríki. Forsætisráðherra, utanríkisráðherra, forseti Íslands - hvað ætlið þið að gera? Ætlið þið að gera eitthvað meira en að harma?

Samkvæmt Morgunblaðs-fréttinni eru viðbrögð þjóðaleiðtoga ekkert yfirmáta sterk - ísraelsk stjórnvöld eru hvött til að láta af ofbeldinu - bandarísk stjórnvöld hvetja ísraelsk stjórnvöld til að forðast fall óbreyttra borgara og Hamas að hætta hryðjuverkaárásum (skv. skilgreiningu fremur Ísrael ekki hryðjuverk), utanríkisráðherra Þýskalands tekur í sama streng, Blair, erindreki í Miðausturlöndum, harmar og vill koma svæðinu aftur undir réttmæta stjórn palestínskra yfirvalda (Hamas er kannski ekki beint minn flokkur, en ef ég man rétt fékk Hamas meirihluta í kosningum 2006 - réttmæt stjórn, Blair, réttmæt stjórn?) , forseti framkvæmdastjórnar ESB lætur í ljós djúpstæðar áhyggjur og Grodon Brown hefur þungar áhyggjur. Sarkozy fordæmir óábyrgar ögranir sem hann segir að hafi leitt til ástandsins sem og beitingu of mikils vopnavalds. Hvað á hann við?

Hversu oft er ekki búið að harma ástandið, lýsa yfir þungum áhyggjum, hvetja, jafnvel fordæma? 

Á 9. áratug síðustu aldar kom að því að alþjóðasamfélaginu, þar á meðal stjórnvöldum víða um heim, ofbauð svo apartheid-stefnan í Suður-Afríku að sett var víðtækt viðskiptabann á landið, sem fól líka í sér bann við þátttöku í alþjóðlegum íþróttaviðburðum og menningarviðburðum. Viðskiptabönn eru misjafnlega áhrifarík - viðskiptabannið á Írak kom bara niður á alþýðunni í Írak, þar var einræði og einræðisstjórn í andstöðu við Vesturlönd. Þar virkaði viðskiptabann ekki. Suður-Afríka var vestrænt lýðræðisríki - þ.e.a.s. hvað hvíta minnihlutann varðaði. Efnahagslega og menningarlega var það hluti af Vesturlöndum. Þar virkaði visðkiptabann. Það sama á við um Ísrael. Þar gæti viðskiptabann virkað.

En Ísrael á sér nógu sterka málsvara í Bandaríkjunum. Og allir hinir lúffa fyrir Bandaríkjunum. Bretland, ESB, Ísland - og svo er Þýskaland auðvitað með samviskubitið gagnvart gyðingum.

En þurfum við alltaf að lúffa ganvart Bandaríkjunum. Allavega: sniðgöngum vörur frá Ísrael rétt eins og við sniðgengum vörur frá Suður-Afríku áður en viðskiptabannið var sett á Suður-Afríku. Og horfum ekki á Evróvisjon næst ef Ísrael verður með.

 Sjá hér: http://www.palestina.is/snidganga/index.htm

 

 

Leiðtogar hvetja til friðar

ÓGÖNGUR 2008 - NEYÐARBLYSFÖR - Gamlársdag kl. 13.30 - Látum það ganga!

ÓGÖNGUR 2008 - NEYÐARBLYSFÖR - Gamlársdag kl. 13.30 - Látum það ganga!

Senn líður að Neyðarblysför Ógöngu 2008. Öllum sem á blysi geta haldið er stefnt að gamla tugthúsinu við Lækjartorg, öðru nafni Stjórnarráð Íslands kl. 13.30 á Gamlársdag.

Tendruð verða blys og síðan gengið að Alþingi við Austurvöll. Að lokum förum við að Hótel Borg (sem enn hýsir góðærisveitingastaðinn Silfur), þar sem formenn stjórnmálaflokkanna bulla í beinni útsendingu í Kryddsíld Stöðvar 2, sem hefst kl. 14.00. Þar eru göngumenn hvattir til að tendra enn fleiri neyðarblys og hávaðasama kínverja. Eins er tilvalið að banka á glugga, skekja spjöld og fána, sleikja rúður eða eins og hver hefur geð til.

Áhugaverur um kröfugöngur, sem hafa mótmælt öllu síðan 1999, skora á landsmenn að sýna hug sinn í verki og minna valdhafa, sem hafa komið okkur á enn kaldari klaka, að við erum þjóðin og þau eru í vinnu hjá okkur en ekki öfugt.

Þjóð gengur þá þrír ganga! - Lifi hugarfarsbyltingin!

Vakin er athygli á því að flugeldasalan Gullborg, Bíldshöfða 18 gefur þátttakendum í Ógöngum 25% afslátt á neyðarblysum. 2-3 blys væru gott veganesti.

- - - - - - - - - - - - - - - - - -

Þá er komið að kommbakki Galopnu kröfugangarinnar og í ár göngum við á Facebook undir nafninu ÓGÖNGUR 2008.

Upphaflegt markmið hinnar galopnu kröfugöngu var að skapa vettvang til að viðra lýðræðið og tjáningarfrelsið. Fyrst með Meðgöngu 1999, svo Afturgöngu 2000, síðan var það Afganga 2001 og Lausaganga 2002 (með afbrigðunum Svalaganga, Sniðganga og Útganga) og síðast fór fram Leynigánga 2003 (eða ekki).

Nú er svo komið í lýðveldi okkar ef lýðveldi skyldi kalla að nauðsynlegt er að bera í bakkafullan lækinn. Það gerum við hér á Fésbókinni - með því að fylla hér síður af kröfum okkar (með veggjakroti eða með ljósmyndum o.fl - sjá neðar hér á síðunni) hverjar sem þær nú eru og endum svo með blysför að stjórnarráðinu á gamlársdag með viðkomu í Kryddsíldinni.

Slagorð Áhugamanna um kröfugöngur:
Vér mótmælum öllu!
Látum það ganga!
Þjóð gengur þá þrír ganga!
Byltingin bloggar sig sjálf!

Sjá nánar sögu Galopnu kröfugöngunnar á vefslóðinni: http://this.is/gangan

 

http://www.facebook.com/event.php?eid=66051215608

St. Rv. krefst þess að ránsfengnum verði skilað

Eftirfarandi ályktun var samþykkt á fulltrúaráðsfundi Starfsmannafélags Reykjavíkurborgar 11. desember:

Fundur fulltrúaráðs St.Rv. haldinn 11. des. 2008 fagnar nýgerðum kjarasamningum. Samningarnir voru gerðir við mjög erfiðar aðstæður og í raun aðeins til bráðabirgða. Fundurinn fagnar áformum um, að allir þeir aðilar, sem hafa með kaup og kjör almennings að gera, setjist saman að samningaborði undir merkjum þjóðarsáttar. Fundurinnn hvetur til að í þeim samningum verði haft að leiðarljósi, að kjör almennings verði tryggð og honum færðir aftur þeir fjármunir, sem hafðir hafa verið af honum, komið verði í veg fyrir atvinnuleysi og menntakerfið, heilbrigðiskerfið og aðrir þættir velferðarkerfisins verði tryggðir og styrktir enn frekar.

Við fyrstu sýn virðist þessi ályktun kannski ekki segja mikið, en hún leynir á sér. Hún snýst um tvö meginatriði:

Í fyrsta lagi er í henni er gert ráð fyrir, að við „þjóðarsáttarborðið" setjist „allir þeir aðilar, sem hafa með kaup og kjör almennings að gera," þ.e.a.s. ekki aðeins „aðilar vinnumarkaðarins" heldur einnig samtök eins og Öryrkjabandalagið, samtök eldri borgara, námsmannasamtök, bændasamtök og kannski fleiri. Þetta er í samræmi við þá lýðræðiskröfu sem uppi er í samfélaginu núna, kröfuna um að allir komi að þeim ákvörðunum sem teknar eru.

Í öðru lagi, og það er ekki síður mikilvægt, er gert ráð fyrir ákveðnum leiðarljósum við þessa samninga, og þar er fyrst nefnt „að kjör almennings verði tryggð og honum færðir aftur þeir fjármunir, sem hafðir hafa verið af honum." Fulltrúaráð St.Rv. gerir sem sagt kröfu um, að þeir fjármunir verði sóttir, sem rænt hefur verið af almenningi, og að það verði ein af forsendum fyrirhugaðrar „þjóðarsáttar".

Svo er eftir að sjá hvort um það náist sátt og hvað verkalýðshreyfingin muni gera ef sátt næst ekki. Það er auðvitað mikilvægt, að verkalýðshreyfingin og aðrir málsvarar almennings setji sér einhver lágmarksmarkmið með þessum samningum og verði tilbúin til aðgerða ef þau nást ekki. Það var ekki tímabært að fara í verkföll núna í desember, en það er alveg fráleitt að hafa ekki verkfallsvopnið tiltækt þegar líður á veturinn. Ef ekki verður annað í boði en að almenningur taki á sig allan skellinn - kannski með einhverjum plástrum til málamynda - og auðstéttin verði látin sleppa, þá á að beita verkfallsvopninu. En það þarf þá líka að beita pólitísku viti, það má ekki láta almenningi blæða í einhverju verkfalli, sem verður kannski til þess eins að einhverjar tutlur náist úr kjörkötlunum, en sama liðið sitji svo við þá áfram. Nei, ef farið verður í verkfall með vorinu, þá þarf það að vera róttækt verkfall, þá þarf að brýna kröfurnar og ryðja arðránsliðinu frá. Slíkt verkfall yrði pólitískt verkfall og möguleikinn á slíku kallar á pólitískar umræður innan verkalýðshreyfingarinnar og almannasamtakanna. Þær þurfa að hefjast nú þegar.

Utanríkisráðherra undirritar samning um bann við klasasprengjum og fagnar gagnflaugakerfi Bandaríkjanna

Birtist á Friðarvefnum, www.fridur.is, 9. des. 2008

Utanríkisráðherra Íslands var á annasömu ferðalagi í byrjun desember. Dagana 4. til 5. desember sat hún ráðherrafund Öryggis- og samvinnustofnunar Evrópu (ÖSE) í Helsinki.

Þar flutti hún ávarp og komst meðal annars svo að orði: „Ég vona að okkur sé öllum ljóst að virkilegu samevrópsku öryggi verður ekki náð með því einfaldlega að tryggja að við séum betur vopnuð. Það er reyndar sérstaklega aðkallandi að standa vörð um grundvallarsamninginn um vopnaeftirlit í Evrópu, CFE-samninginn (Samningur um hefðbundinn herafla í Evrópu/Treaty on Conventional Armed Forces in Europe).“

Sjá nánar:
Utanríkisráðuneytið: Utanríkisráðherra ávarpar ráðherrafund ÖSE

Samningur um bann við klasasprengjum

Miðvikudaginn 3. desember kom utanríkisráðherrann við í Osló og undirritaði þar alþjóðlegan samning um bann við klasasprengjum. Samningurinn bannar þróun, framleiðslu, notkun, birgðasöfnun og afhendingu klasasprengja.

Alls voru það fulltrúar 110 ríkja sem undirrituðu samninginn í Osló á miðvikudag og fimmtudag, en búist er við að allmörg ríki til viðbótar undirriti hann á næstunni. Það veldur hins vegar áhyggjum að nokkur mikilvæg ríki hafa ekki sýnt vilja til að undirrita hann, þar á meðal Bandaríkin, Rússland, Kína, Indland, Pakistan og nokkur Miðausturlönd. En til þess var tekið að Afganistan sá sig um hönd á síðustu stundu og undirritaði samninginn í blóra við vilja Bandaríkjanna að sögn New York Times, sem segir þetta til merkis um viðleitni afgönsku ríkisstjórnarinnar til að sýna sjálfstæði gagnvart Bandaríkjunum.

Sjá nánar:
Utanríkisráðuneytið
New York Times
BBC
Cluster Munition Coalition

Utanríkisráðherrar NATO styðja gagnflaugaáætlun Bandaríkjanna

Dagana 2. til 3. desember var haldinn í Brussel utanríkisráðherrafundur NATO. Ályktun fundarins (final communiqué) var afgreidd fyrri daginn. Þar var farið yfir ýmis málefni, einkum varðandi áframhaldandi stækkun og þróun NATO.

Í 32. lið ályktunarinnar er fjallað um gagnflaugaáætlun Bandaríkjanna:

„Útbreiðsla langdrægra eldflauga (ballistic missiles) er vaxandi ógn við herafla bandalagsins, yfirráðasvæði þess og íbúa. Eldflaugavarnir eru hluti víðtækari viðbragða gagnvart þessari ógn. Þess vegna fögnum við því mikilvæga framlagi til verndar bandalagsríkjunum gegn langdrægum eldflaugum sem felst í fyrirhuguðum gagnflaugastöðvum Bandaríkjanna í Evrópu. Að fyrirlagi Búkarest-fundarins erum við að kanna leiðir til að tengja þessa getu við núverandi átak NATO til eldflaugavarna sem leið til að tryggja að hægt verði að samþætta hana eldflaugavörnum sem í framtíðinni munu ná til NATO í heild.“ Fjallað er nánar um þetta, samningum við Tékkland og Pólland um aðstöðu vegna gagnflaugakerfis Bandaríkjanna er fagnað og boðað að þessar áætlanir verði þróaðar áfram, fjallað um þær nánar á fundi varnarmálaráðherra NATO í Kraká í febrúar og skýrsla síðan lögð fyrir leiðtogafund bandalagsins á 60 ára afmæli þess í byrjun apríl 2009.

Ekki er neina frétt að finna um þetta á vef utanríkisráðuneytisins né neinum íslensku fjölmiðli, en í frétt frá Associated Press 3. desember er sagt að allir utanríkisráðherrar NATO hafi undirritað yfirlýsingu um stuðning við þróun gagnflaugastöðva í Póllandi og Tékklandi.

Þess má geta að leiðtogafundur NATO í Búkarest í byrjun apríl 2008, sem utanríkisráðherra og forsætisráðherra sátu, lýsti líka samstöðu við gagnflaugaáætlun Bandaríkjanna, þótt utanríkisráðherra myndi það ekki nokkrum mánuðum seinna.

Árið 2002 sögðu Bandaríkin einhliða upp ABM-samningnum frá 1972 um takmörkun gagnflaugakerfa vegna áforma sinna um að setja upp gagnflaugakerfi. Ásamt öðrum þáttum, svo sem útþenslu NATO til austurs, er uppsögn Bandaríkjanna á ABM-samningnum og uppsetning gagnflaugakerfisins af mörgum talin mikilvæg ástæða þess að Rússar sögðu sig frá CFE-samingnum umhefðbundin vopn í Evrópu árið 2007.

Það má því svo sannarlega taka undir áður tilvitnuð orð utanríkisráðherra á ÖSE-fundinum í Helsinki. Hitt er verra ef samhengið rofnar á ferðalagi milli þriggja evrópskra borga á þremur dögum – nema við lítum svo á að með yfirlýsingunni í Helsinki hafi yfirlýsingin í Brussel orðið úrelt. Gagnlegt væri að fá álit utanríkisráðherra á því.

Sjá nánar:
Meeting of NATO Foreign Ministers 2.-3. Dec. 2008. Final communiqué
NATO backs US missile shield over Russian protest - Associated Press
Misminni utanríkisráðherra
Gagnflaugakerfið og „virka utanríkisstefnan“
Bandarísk eldflaugastöð í Póllandi
Samkomulag um gagnflaugastöð undirritað í Prag

Tilvitnanir lauslega þýddar úr ensku af -eó

...að hafa eitthvað fyrir stafni

"...ljóst væri að hann sé á góðum aldri og þyrfti að hafa eitthvað fyrir stafni ef hann færi úr Seðlabankanum."

 Það eru víst margir á góðum aldri, jafnvel enn betri aldri, sem nú eru að missa vinnuna og vilja gjarnan hafa eitthvað fyrrir stafni - og það sem meira er, eitthvað sér til framfærslu umfram atvinnuleysisbætur.

Miserfitt að hætta í pólitík

Kjarasamningar - enn skal ítrekað: verkalýðurinn ber ekki ábyrgð á kreppu auðvaldsins!

Í gær, 29. nóvember, skrifaði ég undir kjarasamning við Reykjavíkurborg fyrir Starfsmannafélag Reykjavíkurborgar. Við vorum reyndar eitthvað um 15 sem skrifuðum undir þennan samning, sem nú verður lagður undir dóm félagsmanna í almennri atkvæðagreiðslu.

 

Það var svo sem ekki með neinum fögnuði sem við skrifuðum undir þennan samning. Það tók okkur ótrúlega langan tíma að gera samninginn, fyrsti samningafundur var 30. september og þá áttum við von á að þetta gengi sæmilega hratt fyrir sig og nýr samningur yrði undirritaður áður en fyrri samningur rynni út 31. október. En svo hrundi allt og lítið við okkur rætt fyrr en seint í nóvember og þá var ljóst að við yrðum bara á þessum sama báti og aðrir með 20.300 króna hækkun á alla launataxta. Það er svo sem ekkert slæm prósentuhækkun á allra lægstu taxtana miðað við það sem oft er samið um, en hins vegar er hætt við að þetta rýrni ansi mikið miðað við líklega verðlagsþróun á næstunni og reyndar hefur þegar orðið kaupmáttarskerðing og ansi mikil hjá sumum. Við fórum reyndar af stað með þá kröfu að við fengjum það bætt, að við erum mörgum mánuðum á eftir mörgum öðrum sem hafa samið um þessa kauphækkun, en þegar leið á október varð ljóst að sú krafa var vonlaus. Við reyndum líka að fá hækkun á desemberuppbót, en það varð nú minna en farið var fram á eða 50 þúsund krónur sem er 3000 krónum hækkun frá í fyrra.

 

Reyndar strönduðu samningaviðræður í síðustu viku á lengd kjarasamningsins. Við vildum láta hann gilda til 31. mars eins og samningar BSRB-félaganna við ríkið frá í vor. Samningar ASÍ-félaganna gilda í raun bara fram til febrúarloka, þar sem forsendur eru brostnar, þótt samningarnir hafi átt að gilda til 2010. Gert er ráð fyrir að allir aðilar vinnumarkaðarins komi að samningum um framhaldið og þess vegna var brýnast fyrir okkur að komast á sama stað, þannig að við yrðum með í þeirri vegferð. Okkur þótti líka óþolandi að þurfa aftur að bíða hálft ár eftir að aðrir gerðu einhverja samninga, hvað svo sem út úr þeim kemur.

 

Nokkur félög önnur voru að semja við Reykjavíkurborg, þ.á.m. Efling og BHM-félög, en í síðustu viku hófust svo viðræður milli Launanefndar sveitarfélaga og félaga bæjarstarfsmanna og fleiri sem voru með samning til 30. nóvember. Allir voru að semja um að sama, þ.e. 20.300 króna hækkun á alla taxta, en seinni hluti síðustu viku fór allur í þref um gildistímann, þar sem sveitarfélögin lögðu áherslu á samning til 12 mánaða. Stéttarfélögin voru hins vegar öll sammála um að gera samning aðeins til 31. mars. Eftir mikið þref, þar sem kom til kasta ríkissáttasemjara, varð loks að samkomulagi um miðjan dag í gær að samningarnir giltu til 31. ágúst en með ákvæði um þátttöku í hugsanlegri þjóðarsátt og að félögin nytu þess sem út úr henni kæmi til jafns við aðra. Þetta þótti ásættanlegt þótt okkur hefði þótt hreinlegra að láta samningana bara gilda til 31. mars.

 

Um miðjan október varð langt hlé á samningabiðræðum þar sem borgaryfirvöld voru að reyna að átta sig á stöðunni og áttu þá meðal annars í viðræðum við ríkið og önnur sveitarfélög. Sein tí október sendi ég félögum mínum í saminganefnd St.Rv. eftirfarandi skeyti:

 

Það er í sjálfu sér skiljanlegt, miðað við stöðuna, að þau [þ.e. samninganefnd borgarinnar] vilji bíða aðeins með frekari viðræður, en það er líka spurning hversu lengi við getum sætt okkur við að bíða - það verkar kannski svolítið eins og við séum að bíða eftir því hvað okkur verður rétt - við séum sem sagt í stöðu einhvers máttvana þiggjanda. Það er auðvitað ófært að við fáum það á tilfinninguna. Þess vegna verðum við líka að horfa dálítið kalt á þetta: hvað er mögulegt  í stöðunni?

 

Segjum sem svo að Reykjavíkurborg þurfi að átta sig á sinni stöðu og ráðfæra sig við hin sveitarfélögin og ríkið.

 

Segjum líka, að þegar þeirri bið er lokið verðum við að sætta okkur við, að ekki séu aðstæður til að við fáum það sem við viljum. Væntanlega verður okkur boðið það sem BSRB samdi um í vor. Það er lágmark að við fáum það afturvirkt til 1. maí. Ekki satt? En við verðum líka að hafa einhverja hugmynd um hvað hægt er að sætta sig við sem lægstu laun. Við megum ekki sætta okkur við laun sem eru svo lág að þau fullnægi ekki líkamlegum eða andlegum þörfum - heilsuspillandi laun.

 

Ef við segjum 20.300 kr. hækkun á mánuði til 1. apríl, afturvirkt frá 1. maí: tryggir það kaupmáttinn? Kannski verðum við að sætta okkur við tímabundna kaupmáttarrýrnun - en ekki yfir línuna. Kaupmátturinn má ekki rýrna á lægstu laununum af því að þar, allavega, er ekki af neinu að taka.

 

Þetta mætti gjarnan komast til viðsemjenda okkar áður en samræðum þeirra við sveitarfélögin og ríkið lýkur.

 

Miðað við þessar forsendur - eða eitthvað á þessum nótum - finnst mér eðlilegt að miða samningstímann við 31. mars eins og samningar BSRB við ríkið. Við mundum þá líka líta svo á að þetta séu samningar til bráðabirgða, sem þýðir að við þurfum að hafa einhverjar hugmyndir um framhaldið. Spurning hvort við ættum við undirritun svona saminga að gefa út einhverskonar yfirlýsingum þar að lútandi.

 

Hvaða hugmyndir hef ég um framhaldið?

 

Eftir áramót fari fram viðamikið samráð milli allrar verkalýðshreyfingarinnar, ríkis, sveitarfélaga, atvinnurekenda og hugsanlega fleiri aðila (ættu ekki samtök eins og Öryrkjabandalagið, Landsamband eldri borgara... að koma að borðinu?). Það samráð miðist við eftirfarandi:

 

• Hvernig hægt er að endurreisa íslenska hagkerfið
• Hvernig hægt er að tryggja fulla atvinnu um allt land
• Hvernig hægt er að tryggja óbreyttan kaupmátt - eða öllu heldur endurheimtan kaupmátt almenns launafólks (fyrir utan þann sviga er hátekjufólk yfir einhverjum mörkum - innan svigans held ég að séu allir félagsmenn St.Rv.).
• Hvernig hægt er að tryggja velferðarkerfið (skv. mínum skilningi er innifalið í því: enga frekari einkavæðingu í velferðarkerfinu).

 

Þriðja atriðið ætti kannski að vera númer eitt, en allt er þetta kannski jafnmikilvægt. Grundvallaratriði er: Við erum kannski til í að gefa eftir tímabundið til að gefa færi á að setjast að einhverskonar „þjóðarsáttar"-borði, en þá með því skilyrði að almennt launafólk verði ekki látið bera skaðann af óráðsíu og gripdeildum undanfarinna ára.

 

Við þetta er því að bæta að almennt launafólk ber ekki ábyrgð á þeirri kreppu sem nú herjar á okkur. Þessi kreppa felst í rauninni í því, að verið er að velta yfir á almenning þeim skuldum sem auðstéttin hefur stofnað til, þessi kreppa felst í þjófnaði úr vösum alþýðunnar. Þegar við tölum um þjóðarsátt eigum við bara að meina það, að allir aðilar setjist við borðið, en verkalýðshreyfingin og önnur hagsmunasamtök alþýðu eiga auðvitað að gera þá kröfu að þýfinu verði skilað.

Þessir aðilar, þ.e.a.s. fulltrúar alþýðunnar, ættu nú að setjast yfir það hvernig hægt verði að fylgja eftir þeirri kröfu. Verkalýðshreyfingin má ekki sitja hjá meðan sjálfsprottnar hreyfingar efna til fjöldafunda viku eftir viku.

 

 

Innganga í ESB yrði skref til baka

Birtist í Morgunblaðinu 19. nóvember 2008

Segja má að í því felist mótsögn að ætla að banka á virkishlið Evrópusambandsins nú þegar óheftur kapítalismi hefur lagt íslenska hagkerfið í rúst. ESB er í grundvallaratriðum kapítalískt verkefni, hagsmunir stórauðvaldsins liggja því til grundvallar. Sá grundvöllur er sameiginlegur markaður sem byggist á fjórfrelsinu svokallaða, sem tryggir frjálsa för fólks, varnings, þjónustu og fjármagns innan sambandsins. Sameiginlega markaðnum er ætlað að auka stærðarhagkvæmni, sérhæfingu og samkeppni, sem getur t.d. þýtt takmarkanir á félagslegum eða opinberum rekstri. Þetta er í raun grundvöllur hinnar kapítalísku hnattvæðingar eða hnattvæðingar stórfyrirtækjanna, sem aftur byggist á nýfrjálshyggju, nokkuð sem margir telja nú fulla þörf á að snúa frá. ESB er að þróast úr sambandi ríkja í sambandsríki, sem greinist frá flestum öðrum ríkjum með því að það byggist beinlínis á ákveðinni efnahagsstefnu.

Innan ESB er stöðugt sótt að réttindum launafólks og verkalýðshreyfingin er í sífelldri vörn. Skemmst er að minnast baráttu verkalýðshreyfingarinnar gegn Bolkestein-tilskipuninni svokölluðu, sem ætlað var að koma á frelsi í viðskiptum með þjónustu. Tilskipunin var ógnun við kjör og réttindi launafólks, en með hatrammri baráttu tókst þó að koma í veg fyrir hina upphaflegu tillögu. Einnig má t.d. nefna Laval-dóminn svokallaða, sem setti rétt verkalýðsfélaga til að verja launakjör skör lægra en ákvæði ESB um frjálst flæði verkafólks.

Það er sérkennilegt að sjá kröfu um inngöngu í ESB samtímis því sem stjórnvöld hér eru harðlega gagnrýnd fyrir skort á lýðræði, samráð og gegnsæi. Í ESB er virkt lýðræði afar takmarkað. Ákvarðanataka innan þess er fjarri almenningi. Mikill hluti ákvarðana er tekinn af stofnunum sambandsins sem ekki eru kosnar og hagsmunaaðilar leggja mikla áherslu á að ota sínum tota gagnvart þeim, en í því totaoti standa stórfyrirtækin í krafti auðs síns hvað best að vígi. Almenningur hefur enda litla tilfinningu fyrir því að hann geti haft nokkur áhrif á yfirstjórn sambandsins, sem sést best af ákaflega lítilli þátttöku í kosningum til Evrópuþingsins. Í kosningunum 2004 var þátttakan innan við 50%.

Auðvitað er ESB ekki alvont og vissulega má reikna út staka plúsa og mínusa við aðild að sambandinu. En hvernig sem sú útkoma verður, þá er þessi kapítalíski grundvöllur þess og þunglamalegt og takmarkað lýðræði innan þess staðreynd. Þannig yrði aðild að sambandinu í raun skref til baka miðað við þá stefnu sem við þurfum nú að taka frá nýfrjálshyggjunni, óheftum kapítalisma og hnattvæðingu hans, stefnu sem æ fleiri eru nú að taka um allan heim.

Að lokum: Í ESB eru 27 ríki en utan þess eru 165 ríki. Þarf Ísland að vera eitthvað einangraðra utan þess en innan?

 

Kólumbía: Sótt að fjársvikamönnum

Ég tók eftir lítilli frétt í Ríkisútvarpinu í morgun sem birtist svo á ruv.is undir ofangreindri fyrirsögn (http://www.ruv.is/heim/frettir/frett/store64/item237501/). Fréttin hefst svona:

 "Kólumbíska ríkisstjórnin setti í gær neyðarlög sem heimila stjórnvöldum yfirtöku ávöxtunarfyrirtækja sem hafa með prettum stolið gríðarlegum fjármunum af almenningi í Kólumbíu. Lögregla réðist gegn atlögu gegn fyrirtækjunum í höfuðborginni Bogota og lagði hald á gögn víða um landið."

Í þessari frétt frá Kólumbíu er ekkert verið að skafa af því: fyrirtækin hafa stolið...

Þegar rætt er um það sem hér hefur gerst er hinsvegar ekki notað svona óheflað orðalag - allavega ekki í Ríkisútvarpinu, það er varla nema á einstaka bloggsíðum talað beinlínis um að sú mikla tilfærsla fjármuna frá almenningi og kjaraskerðing, sem hér hefur orðið, sé þjófnaður. Á fjölmennum útifundum er krafan sú að stjórnendur seðlabankans og fjármálaeftirlitsins og ríkisstjórnin fari frá, en kröfur um að þýfinu verði skilað heyrast furðulítið.

 Auðvitað eru þeir menn sem hafa fengið í hendurnar hundruð milljónir króna út úr fjármálabólunni ekkert annað en þjófar. Auðvitað er það þjófnaður þegar fólk er blekkt til að leggja inn á peningamarkaðsreikninga og fær svo ekki nema 70-85% af því út, o.s.frv. Verum ekkert að skafa af því. Köllum hlutina réttum nöfnum.

 

Starfsmannafélag Reykjavíkurborgar krefst kjarasamninga og rannsóknar á hruni efnahagslífsins

Kjarasamningar Starfsmannafélags Reykjavíkurborgar við Reykjavíkurborg og fleiri aðila runnu út 31. október. Viðræður milli St.Rv. og Reykjavíkurborgar hófust 30. september en hafa gengið ákaflega hægt að undanförnu. Á fulltrúaráðsfundi í félaginu 11. nóvember voru líflegar umræður og eftirfarandi ályktanir samþykktar:

 

Ályktanir af fundi fulltrúaráðs Starfsmannafélags Reykjavíkurborgar

Ályktun

Fundur stjórnar og fulltrúaráðs Starfsmannafélags Reykjavíkurborgar, haldinn þriðjudaginn 11. nóvember 2008, skorar á  Reykjavíkurborg að ganga hið allra fyrsta til samninga við Starfsmannafélag Reykjavíkurborgar.

Félagsmenn í Starfsmannafélagi  Reykjavíkurborgar eru í hópi þeirra sem ekki hefur verið gerður kjarasamningur við á þessu ári en nú þegar hafa verið gerðir kjarasamningar við stærsta hluta á vinnumarkaði.

Næg er óvissa starfsmanna við þær aðstæður sem ríkja í landinu þó ekki bætist við bið eftir að gengið verði frá samningum.

Við krefjumst þess að gengið verði frá kjarasamningum þannig að félagsmenn fái greidd laun  eftir nýjum kjarasamningi frá 1. desember nk.

Ályktun

Við þær aðstæður sem nú ríkja í íslensku samfélagi er mikilvægara en nokkru sinni að jafna kjörin í landinu og styrkja innviði samfélagsins. Tryggja þarf fulla atvinnu og efla alla grunnþjónustu.  Öflugt velferðarkerfi gerir okkur kleift að standa af okkur áföllin og með samstöðu og samheldni mun þjóðinni takast að vinna bug á erfiðleikunum. Forsenda samstöðunnar er hins vegar jöfnuður og félagslegt réttlæti. Kjarabilið hefur farið ört breikkandi, þar með talið kynbundið launamisrétti. Á því þarf að taka af festu.

Á liðnum árum hafa fjármálamenn og stjórnendur og eigendur fjármálafyrirtækja skuldsett samfélagið á óábyrgan og siðlausan hátt og nýtt sér til þess þær aðstæður sem stjórnvöld hafa skapað.

Fulltrúaráð St.Rv. hafnar því alfarið að almennt launafólk verði látið bera allan herkostnaðinn af óráðsíu og bruðli undanfarinna ára. Almennt launafólk ber ekki ábyrgð á þeirri kreppu sem nú dynur yfir og flestir, þ.á.m. félagsmenn í Starfsmannafélagi Reykjavíkurborgar, nutu í engu hins svokallaða góðæris í formi launaskriðs eða annarra beinna kjarabóta.

Fulltrúaráð St.Rv. krefst ítarlegrar rannsóknar sem leiði í ljós hverjir eru ábyrgir fyrir hruni efnahagslífsins. Þá þarf að leiða í ljós hvernig fjármunum þjóðarinnar hefur verið sóað.